आज नको साहेब, आज सकाळ पासून माझी चौथी वेळ आहे, खूप त्रा स होतोय. आजची रात्र दुसऱ्या कोणाला तरी सांगा. विमल कळवळून समोर असलेल्या राकट, पण ऐकेल तो दलाल कसला ? त्याने तिच्या मर्जी विरुद्ध गिऱ्हाईकाला आतमध्ये पाठवलेच. गिऱ्हाईकच्या मर्जी वि रुद्ध कोणतीही बाई खोली बाहेर जाऊ शकत नव्हती. तिच्या मर्जी विरुद्ध तो तुटून पडला तिच्यावर. असं अनेकदा व्हायचं.
अनंत कळा ती निव्वळ यासाठी सह न करायची कि त्यातून मिळणाऱ्या पैशातून गावाकडे लहान भाऊ आणि आई दोन घास सुखाने खाऊ शकत होते. मध्यरात्री तिला जाग आली तेंव्हा खोलीत कोणी नव्हत. ती तशीच निपचिप पडून राहिली. त्यारात्री अचानक तो आला, अर्थातच गिऱ्हाईक म्हणून, सडपातळ बांधा, मध्यम उंची, इन शर्ट, डोळ्यावर डिझाईनचा नवीन चष्मा, केस घामाने भिजलेले.
त्या दिवशी तो पहिल्यांदाच त्याच्या मित्रांसोबत अशा ठिकाणी आला होता. आणि आजच त्याची भेट विमला सोबत ठरली होती. खोलीत तर त्याला वेगळीच घुसमट जाणवू लागली. त्याने विमलला सांगून टाकले, कि माझ्या मित्रांनी जबरदस्ती केली म्हणून तो इथे आला आहे. त्याला तिच्यामध्ये काहीच इंटरेस्ट नाहीये. सो त्याच्या मित्राच झाल कि तो इथून निघून जाईल, तोपर्यंत तो या खोलीत बसून राहील.
तिच्या बिछान्याच्या समोर असलेल्या खुर्चीवर तो बसला, ती मात्र कावरी बावरी होऊन बिछान्यावरच बसून राहिली. दोघांची नजरानजर होते, पण दोघेही माना वळवतात. थोड्या वेळाने, हाय, मी हरीश, मला सगळे हरी म्हणून ओळखतात. तुमच नाव काय? त्याने विमलला प्रश्न केला, तीने गों धळलेल्या आवाजात तीच नाव सांगितलं. किती शिकला आहात? कुठे राहता? इथे कशा आलात?
त्याने तिच्यावर प्रश्नांचा भडीमा र सुरु केला. अहो आम्हाला आमची माहिती सांगण्यास म नाई आहे. तिने थोड्या चढ्या आवाजात सांगून टाकले. मला थोडे पाणी मिळेल का? त्याने झटकन विषय बदलला. त्याच्या मधुर आवाजाने ती पार विरघळून गेली. आजवर इतकं छान आपल्याशी कोणी बोललच नाही. इवढी छान हाक कधी ऐकायलाच मिळाली नाही आपल्याला.
ती मनोमन सुखावली. विमल, माझ्याकडे सामोसे आहेत खाणार का? अस म्हणत त्याने पिशवीतून सामोसे बाहेर काढले. हा काय प्रकार आहे? इथे येणारा माणूस येताना फक्त वा सना घेऊन येतो आज हा पहिला आहे, ज्याने सामोसे आणलेत खायला, ती अधाश्यासारखी सामोस्यांकडे पाहू लागली, तिची भूक पाहून त्यानेच स्वतःहून डिश तिच्या समोर धरली.
ती सामोसे खाऊ लागली, अग हळू, ठसका लागेल न, तो तिला समजाऊ लागला, तिला सामोसे खूप आवडायचे, पण इथे आल्यापासून फक्त शिळी भाकरी खायला मिळते, बाहेर तर जाऊच शकत नाही. त्यामुळे सामोसे पाहून ती पार विरघळून गेली. साहेब, इथे येणारा प्रत्येक माणूस वा सना घेऊन येत असतो फक्त, कोणी पैसे वसूल करत, तर कोणी घरातला, ऑफिसचा माहित नाही.
कुठला कुठला रा ग आमच्या श रीरावर काढत असत. मला या खोलीच्या बाहेर जाऊन वर्ष झाल असे, इथे न वर कळतो न तारीख, ना महिना, रोज आपले कोणाच्या तरी वा साने खाली झोपायचे, हे माझे काम. किती सि गा रेटचे च टके सोसलेत मलाच आठवत नाही, दृच्या भ यानक घाणेरड्या वासाने झोप सुद्धा नीट लागत नाही. मला काय हवय हे सुद्धा कोणी विचारत नाही.
कारण काही झाल तरी शेवटी मी एक वे श्या आहे…विमला उद्या माझ्यासोबत फिरायला येशील? तो निरा गसतेने तिला विचारतो. तिचे डोळे चमकतात, साहेब तुम्ही खूप साधे आहात. तुमच्या म नात कसलेही कपट नाही, लोभ नाही, म्हणून तुमच्याशी एवढ बोलले मी. अग मी खर्च विचारतोय येशील का? तुझ्या भूतकाळात तू खूप त्रा स स हन केला आहे हे मला माहित आहे.
तू म नाने खूप साधी आहेस, इथले लोक तुझा गैर फा यदा घेत असतील याची मला कल्पना आहे. विमलचे डोळे भरून येतात, आजवर आपल्याबद्दल येवढा विचार कोणाला कधी करावा वाटला पण नसेल. ती हमसून हमसून र डू लागते. नको साहेब राहूद्या, इथला अंधार हाच माझा सोबती आहे, बाहेरच्या जगात लोक मला जगू देणार नाहीत, प्रत्येक वाटेवर माणसे मला नजरेने न ग्न करतील, त्यापेक्षा मी इथेच बरी.
मग मी तुला भेटायला येत जाऊ का? विमल हसू लागते, साहेब तुम्ही बदनाम व्हाल या गल्लीत. आज आलात तेच खूप आहे, पुन्हा नका येऊ कधी. आपला स माज खूप पोकळ आहे, स्वतः काहीही करेल पण समोरच्याने जर काही चु कीच केल तर तत्याला सुखाने जगू नाही देणार. आज कितीतरी दिवसांनी ती भरभरून बोलत होती. रात्रभर त्यांनी मनसोक्त गप्पा मारल्या. सकाळी तो तिचा निरोप घेऊन जाऊ लागला. विमल त्याच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत बसली.
