वा सना या गोष्टीचे वर्णन केले आहे जे इतर कोणत्याही न शेपेक्षा जास्त आकर्षक आहे. वा सनेच्या मायेत अभ्यास करून महान राजा महाराज ही उध्वस्त झाले हे व्य सन आहे. ज्याला उपाय नाही माणसाने कितीही नवस केले तरी चालेल पण जेव्हा वा सनेचा विचार जेव्हा त्यांच्या डोक्यात येतो तेव्हा तो सर्व वचने विसरतो. चाणक्य पंडित यांनी लिहिलेल्या चाणक्य नीति मध्ये लैं गि क वा सनेचे तपशीलवार वर्णन केले आहे.
या पुस्तकात चाणक्य पंडित लिहितात की वा सने सारखा वाईट कोणताही रो ग नाही. आज सक्तीच्या मालात श त्रू नसतो. क्रोधासारखी अ ग्नी नाही आणि या भौतिक जगात ज्ञानापेक्षा आनंद देणारे काही नाही. चाणक्य पंडित एका श्लोकाद्वारे म्हणतात की वा सनेत गुंतलेला मनुष्य सर्व उत्साहांपासून वंचित होतो.
असा उत्साह नसलेला माणूस स्वतःवरच ओझे बनतो. असा माणूस जो सतत फक्त लैं गि कतेचा विचार करतो त्याचा आपल्या कामात मन लागत नाही अशा व्यक्तीला इहलोक आणि परलोक या दोन्ही सुखांपासून वंचित राहावे लागते. म्हणून लैं गि क वा सना हे एक मोठे पाप आहे. ते एखाद्या व्यक्तीची संपूर्ण कीर्ती आणि वैभव मातीत मिसळते असे म्हटले जाते.
वा सना चूक की बरोबर – मुलं जन्माला घालण्यासाठी सं बं ध प्रस्थापित करण्याचा का यदेशीर वापर केला तर वाईट नाही पण जर आपण या सगळ्याचा एक ड्र ग म्हणून वापर करू लागलो तर हे खूप घा तक ठरू शकते. वा सनेच्या आहारी गेल्याने पुरुषाचे वी र्य नष्ट होते. वी र्यापासून मनुष्यामध्ये सर्व तेज, सामर्थ्य ,पवित्रता, सत्यता, उत्साह निर्माण होतो.
वी र्य नसल्यामुळे माणसांमध्ये निराशा, दुर्बलता व आळशीपणा येतो. तुम्ही हेही पाहिल असेल की जे जास्त सं बं ध प्रस्थापित करतात ते नेहमी चिं ताग्र स्त दिसतात. जे बालपणापासून वी र्य नष्ट करत राहतात त्यांना सं त ती निर्माण करण्यात अडचण येतात. जे नेहमी सं बं ध प्रस्थापित करण्यात मग्न असतात त्यांचे नातेही बिघडते.
कारण त्यांच्या नात्याचा एकच आधार असतो आणि तो म्हणजे का मवा सना, पण समोरच्या व्यक्तीकडून त्यांची वा सना पूर्ण होत नाही म्हणून तो त्याला सोडून दुसऱ्या व्यक्तीकडे जातो दुसऱ्याची ही वा सना पूर्ण होत नाही तेव्हा तिसरा वगैरे असा क्रम चालू असतो. त्या क्रमामुळे एखाद्या व्यक्तीला कुटुंब राहत नाही आणि शेवटी तो एकटाच राहतो.
अति स माग मामुळे मनुष्य है वान होतो. तुम्ही असे अनेक पुरुष पाहिले असतील जे अति का मुकते मुळे महिलांना सं बं ध प्रस्थापित करण्यास भाग पाडतात. जेव्हा एखादी स्त्री हे करत नाही तेव्हा पुरुष आपला मुद्दा मांडण्यासाठी वेडे होतात. ते महिलेला मा रहाण करतात तिचा छ ळ करतात. महिलेला शा रीरिक दुखापत करतात. त्याचबरोबर तिला त्यामुळे मा नसिक ता ण येतो आणि अशा नात्याला काहीच अर्थ उरत नाही.
यासाठी कोणाला त्रा स दिला जातो किंवा अतिवा सनेमुळे परस्त्री किंवा पुरुषाशी सं बं ध बनवतात असे केल्याने ते काही क्षणांचा आनंद घेतात. परंतु त्यांच्या वै वाहिक जी वनावर त्यांचा काय परिणाम होईल हे ते विसरतात. वा सना तृप्त होऊ शकते की नाही त्यामुळे समाधान मिळणे शक्य आहे की नाही हे जाणून घेण्यासाठी तुम्हाला त्यांच्याशी सं बं धित एक कथा जाणून घ्यावी लागेल.
ययाती ग्रंथात लैं गि कता आणि वृद्धावस्थेतील भोगवलास यांचा उल्लेख आहे किंबहुना राजा ययातीने हजारो वर्षे भो गले. पण त्याला समाधान मिळाले नाही. गुरु शुक्राचार्यांनी आणि त्याला म्हातारा होण्याचा शाप दिला. तेव्हा त्याने आपल्या धाकटा पुत्र पुरुच तारुण्य घेऊन आणखी अनेक वर्षे वा सना भो गली. पण तरी त्याला तृप्ती झाली नाही.
त्यानंतर तो स्वतःचा द्वेष करू लागला आणि राजा ययातीने या घटनेवर आपल्या मुलाचे तारुण्य परत केले आणि स्वतः वैराग्य धारण केले. राजा ययातीने पुन्हा एक अतिशय सुंदर गोष्ट सांगितली की आपण भो ग भो गत नाही तर त्याचा आनंद घेतो. आपण तपस्या करत नाही तर आपण स्वतः तपस्या केली आहे.
काळ संपत नाही आपण संपलो आणि या नंतरही ला लसा कमी होत नाही तर आपण जी र्ण होऊन जातो. 30 वर्ष वा सनेत गुंतून राजाने आपला वेळ वाया घालवला. पण तरीही त्याला समाधान मिळाले नाही. त्यानंतर त्याला समजले की आपल्या इच्छा कधीच संपत नाहीत. आपल्या इच्छांच्या आधी आपण संपलो आहोत. आपल्या इच्छा वा सना आपल्याला म रेपर्यंत सोडणार नाहीत. अशा स्थितीत आपण आयुष्यात काही न करता म रणार आहोत.
शरीराच्या कोणत्याही भागाला इतकं महत्त्व द्यायला हवं तर ते गु- प्तां ग नसून आपला मेंदू आहे. कारण मनच आपल्याला इतरांपेक्षा वेगळं बनवतात आणि आपले ध्येय साध्य करण्यासाठी मदत करत या मनाचा योग्य दिशेने वापर केल्यास यश मिळतं उलट पक्षी लैं गि कतेसारख्या व्य सनासाठी वापरले तर ते आपल्याला कम कुवत बनवतात आणि त्यानंतर आपण यश मिळवू शकत नाही.
